Dnia 9 maj 2018 r. odbyliśmy wycieczkę do Sypniewa. Naszym przewodnikiem była obecna właścicielka pałacu pani Adamska. Pałac w Sypniewie został zbudowany w połowie XIX wieku dla Leberechta Wilckensa według projektu architekta Karla Friedricha Schinkla. Przedtem w miejscu tym wznosił się dwór Grabowskich z końca XVIII wieku. Pałac łączy w sobie dwa style: neoklasycystyczny i neorenesansowy z zdecydowaną przewagą pierwszego. Piętrowa rezydencja została zbudowana na planie prostokąta i nakryta płaskimi dachami dwuspadowymi. Do wnętrza prowadzi wejście umieszczone w ryzalicie frontowym, poprzedzone schodami i honorowym podjazdem.
Nad wejściem znajduje się balkon wsparty na żeliwnych kolumnach. Z elewacji ogrodowej wystaje wieloboczna, kilkukondygnacyjna wieża. Pałac mieści się w otoczeniu parku krajobrazowego z bogatym drzewostanem i stawami, w którym znajduje się XIX-wieczny grobowiec marmurowo – granitowy z kopułą otoczoną czterema granitowymi filarami w którym spoczywają ówcześni właściciele Pałacu Sypniewie Rodzina Wilkensów. W pałacu była siedziba Loży Masońskiej. Po II wojnie światowej budynek został przeznaczony na siedzibę Technikum Rolniczego, dzięki czemu przetrwał w stosunkowo dobrym stanie do czasów obecnych. W 2002 roku oddany w 10-letnią dzierżawę przez powiat sępoleński, Aleksandrze i Romualdowi Adamskim, którzy po remoncie otworzyli tu i prowadzą hotel z restauracją. Obiekt dostępny do zwiedzania z zewnątrz i wewnątrz. Sypniewo jest położone 11 km na zachód od Więcborka, przy drodze nr 189 do Złotowa. Pałac znajduje się w centrum wsi po lewej stronie drogi.
Kolejnym zabytkiem, który zwiedzaliśmy był kościół. Informacji o nim udzielił nam ksiądz proboszcz Jasiński z Sypniewa
W miejscu poprzedniej świątyni od XVI w., do 1604 r. należącej do braci czeskich, w 1781 r. zbudowano kościół parafialny p.w. św. Katarzyny ufundowany przez Adama Grabowskiego. Jest to budowla o konstrukcji szkieletowej z wypełnieniami ceglanymi, jednonawowa, o zaokrąglonym płaskim stropie i prezbiterium trójbocznie zamkniętym. Od północy znajduje się kruchta z lożami kolatorskimi. Ołtarz główny jest późnobarokowy z 1781 r. z retabulum wypełniającym prześwity okna. Wystrój wnętrza jest rokokowo-klasycystyczny z końca XVIII w. W posadzce prezbiterium (krypta Witosławskich) znajduje się marmurowa inskrypcyjna płyta nagrobna Andrzeja i Janusza Witosławskich. Drewniana dzwonnica pochodzi z 1926 r.
Organizatorem wycieczki była Danuta Gruszczyńska.
Leave a Comment